همشهری آنلاین - زهرا بلندی: سید حسین موسوی پژوهشگر محله نفرآباد-هاشمآباد، با بیان این موضوع میگوید: «کشاورزی و دامداری از روزگاران قدیم به دلیل شرایط اقلیمی و برخورداری از منابع آبی در شهرری رونق داشت. کشت پنبه، سنجد، انواع سبزیجات مثل کاهوی مرغوب، گشنیز، تره، میوهها و مرکبات مختلف بهانه خوبی بود که تهرانیها حین زیارت و گشتوگذار در ری حتماً سری به این محله بزنند و محصولات آن را تهیه کنند.»
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
در این محله نه تنها کشاورزی بلکه دامداری هم بسیار رونق داشت. این پژوهشگر با بیان این موضوع میگوید: «برخی از قدیمیهای محله میگویند که در منازلشان دام نگهداری میکردند؛ از گاو و گوسفند و الاغ گرفته تا مرغ و خروس. در تولید محصولات لبنی و تخم مرغ رسمی خودکفایی ویژهای داشتند. ماستهایی با نام ماست خیکی(ماستهای چکیده محلی) در اینجا تولید میشد و به همین دلیل خرید ماستهای محله نفرآباد از چشم تهرانیها هنگام زیارت پنهان نمیماند. پینهدوزی دیگر شغل اهالی این محله بود. یک فروشنده دوره گرد مایحتاج عمومی مردم مثل دارو، لوازم عطاری، وسایل ریز مثل نخ و مهره و پارچه ابریشم و... را برای اهالی محله میآورد.»
رحمانی درباره رواج شغلهای جدید در نفرآباد-هاشمآباد می گوید: «کشت پنبه خوب و مرغوب و دسترسی به این مزارع نقش مهمی در تأسیس کارخانه چیت ری داشت و از سوی دیگر دسترسی به مواد اولیه سیمان از کوه سرسره و بیبی شهربانو باعث شکلگیری کارخانه سیمان در این حوالی شد. وجود چنین کارخانههایی در کسب و کار و معیشت ساکنان این محله ها تأثیر داشت و کارگری و کارمندی بین اهالی محله رواج پیدا کرد. افرادی که در تولید خشت، معماری و بنایی مهارت داشتند تعامل خوبی با کارخانه سیمان برقرار کردند. در این میان برخی در کارخانه کاشی سعدی و بعضی هم در کارخانه ایران ترانس مشغول به کار شدند.»
نظر شما